Legenda i człowiek Cz VI: Uzurpator, rozdział 22

Autor/Author

Ograniczenie wiekowe/Rating

Fandom

New World Zorro 1990-1993,

Status

kompletny

Rodzaj/Genre

Romans, Przygoda,

Podsumowanie/Summary

Pueblo bez alcalde jest jak opuszczony dom... Przynajmniej dla niektórych. Tutaj można robić wszystko i nie przejmować się mieszkańcami. Chyba, że mają obrońcę. Szósta część opowieści o Zorro i Victorii.

Postacie/Characters

Diego de la Vega, Alejandro de la Vega, Victoria Escalante, Felipe, Jamie Mendoza, Luis Ramon,

Rozdział 22. Wezwanie

Plakietka była niewielka. Srebrny krążek, nieco tylko większy od peso, miał kształt kwiatowej rozetki. Resztki czarnych nici świadczyły, że ktoś oderwał ją od materiału, do którego była zamocowana. Ale dla Victorii znacznie ważniejsze było to, że wiedziała, co miało znaczyć podanie jej tego drobiazgu. Raz jeszcze obróciła w palcach ozdobę i zajrzała do kopertki, w której ją jej przyniesiono. Na wewnętrznej stronie papieru ktoś nabazgrał w pośpiechu „wieczór, piątek, ruiny, salon“.

Popatrzyła na vaquero, który przyniósł jej ten list. Młody chłopak, ledwie o kilka lat starszy od Felipe, przyglądał się jej w napięciu.

– Don Esteban coś ci mówił? – zapytała.

– Nie, doña… Tylko, że to bardzo pilne i ważne, bym to wam podał.

– W porządku. – Victoria schowała kopertę i plakietkę. – Powiedz mu, że wiadomość zostanie przekazana.

Chłopak przytaknął z ulgą i zajął się swoim posiłkiem, nie zwracając uwagi na to, że doña de la Vega nadal uważnie mu się przypatruje. Nie, uspokoiła samą siebie, ten dzieciak na pewno pracował w hacjendzie Oliveiry. Pamiętała go z wizyt vaqueros w pueblo. Niknął w cieniu starszych, bardziej hałaśliwych towarzyszy, ale widziała go co najmniej kilkakrotnie. Poza tym plakietka nie mogła być sfałszowana. Tylko Oliveira wiedział, że oznacza ona prośbę o spotkanie, bo po to ją dostał. A wręczono mu ją do ręki, bez innych świadków. Zatem to nie oznaczało, nie mogło oznaczać zasadzki. Na pewno. Niepokoiła ją jedynie świadomość, że w rozgrywce z Delgado zaczyna się kolejna runda, ten nieznany plan, o którym Diego mówił jej, gdy byli w Santa Barbara.

X X X

W przeciwieństwie do swoich bliskich Diego, a raczej Zorro, ucieszył się na widok umówionego znaku.

– Po to dałem ją don Estebanowi – stwierdził spokojnie. – Dobrze, że zaznaczył, gdzie i kiedy chce mnie spotkać.

– To cię nie martwi?!

– A dlaczego miałoby mnie martwić? – Diego obrócił w palcach srebrną rozetkę, podrzucił i złapał. – Dobrze, że wreszcie się dowiemy, co się dzieje.

– Dowiemy się? Jesteś tego pewien, synu? – Don Alejandro włączył się do rozmowy. W czwórkę siedzieli w podziemnej komnacie, jedynym miejscu w hacjendzie, gdzie, jak Diego uważał, mogli w pełni swobodnie rozmawiać. Okazało się to przezornym posunięciem, bo choć don Alejandro i Victoria byli zaniepokojeni, to Felipe zareagował najostrzej. Chłopak nieoczekiwanie zażądał od Zorro wspólnego wyjazdu do hacjendy don Estebana i jego dyskusja z Diego trwała dosyć długo, nim zrezygnował, niezadowolony i nadąsany.

Teraz młody de la Vega przestał się bawić rozetką i rzucił ją na stół, a zamiast tego wziął do ręki szpadę Zorro.

– A co miałoby być innego? – odpowiedział ojcu pytaniem.

– Nie wiem. Ale nie podoba mi się to. To od sfałszowanej umowy Oliveiry zaczęły się kłopoty z Delgado, od umowy i śmierci tego Mauricio, więc dziwię się, że cokolwiek jeszcze się u niego dzieje. Niepokoi mnie to. Dlaczego Delgado raz jeszcze próbuje tam, gdzie przegrał?

Diego tylko potrząsnął głową.

– Wiem, to jest rzeczywiście dziwne – przyznał. – Ale mylisz się, ojcze, twierdząc, że od próby zagarnięcia hacjendy Oliveiry zaczęły kłopoty z Delgado. Ja sądzę, że wtedy raczej rozpoczęły się kłopoty dla Delgado.

Don Alejandro, podobnie jak Victoria, nie mógł się nie uśmiechnąć, słysząc taką ocenę sytuacji, choć pewność siebie Diego była uzasadniona. Ale to nie zmieniało sytuacji, że coś budziło jego niepokój.

– Ale dziwne czy nie, czekałem na ten znak – mówił dalej Diego. – Pokrzyżowaliśmy plany Delgado tutaj i w Santa Barbara. Jego ludzie siedzą w więzieniu, a lada dzień pojawią się tutaj prawdziwi wysłannicy gubernatora, by wyjaśnić, co dokładnie się tu dzieje.

– Sądzisz, że ziemia pali mu się pod stopami?

– Czy akurat pali, nie byłbym taki pewien. Chyba, że jest wystarczająco bezczelny, by do ostatniej chwili zwlekać z ucieczką. Ale na pewno musi się pospieszyć, bo jego czas tutaj już się kończy, a Oliveira ma coś bardzo dla niego cennego.

– Co takiego? Jak ostatnio o tym rozmawialiśmy, twierdziłeś, że ta hacjenda nie ma żadnej wartości dla kogoś poza don Estebanem.

Diego odłożył szpadę na stół i raz jeszcze podniósł kapelusz. Obrócił go, jakby sprawdzając, czy wszystkie rozety są na wstążce.

– Owszem. Ale teraz sytuacja się zmieniła – stwierdził. – Z dziewięciu ludzi Delgado czterech jest w areszcie w Santa Barbara.

– Pewnie już nie.

– Ojcze?

– Sądzisz, że po próbie ucieczki Ramirez zwlekał z egzekucją?

Diego skrzywił się i odłożył kapelusz.

– Masz rację – powiedział z niechęcią. – Tak czy inaczej, Delgado stracił czterech ludzi, a pozostałych ścigają. W hacjendzie Oliveiry są podziemia, ogromne piwnice, w których cały oddział może się ukryć. Co więcej, mogą tam wejść i wyjść niepostrzeżenie.

– Myślisz, że to dlatego wybrał wtedy tę hacjendę?

– Nie. Już Ramone miał sfałszowany akt własności ziemi don Estebana.

– Ramone? – zdziwiła się Victoria. – Nie za daleko sięgasz wstecz?

– Nie. Nie pamiętałem o tym na początku, ale gdy pojawił się ten list kopiowany z napisanego przez Ramone artykułu, przypomniałem sobie o tym szczególe. To było wtedy, jak Ramone zachorował. W atakach szaleństwa pisał różne obwieszczenia, ale też fałszował dokumenty i podpisy. Oliveira mu się wtedy naraził, odmawiając zapłaty za prawo do wody i chyba tylko dlatego Ramone wciągnął jego nazwisko do swoich papierów.

Victoria skrzywiła się lekko.

– Lepiej pamiętam, że nie byłam wtedy zachwycona tym, co robił Zorro – prychnęła. – Więc nie dziw się, że mogłam zapomnieć, kogo ratował.

– A ja zapamiętałem, o co była awantura. Ale to nie jest teraz ważne. Delgado potrzebuje kryjówki dla tych ludzi, co mu zostali. Tam mogą bezpiecznie przeczekać, aż będzie musiał, czy też mógł odjechać z Los Angeles.

– Jesteś tego pewien? – spytał don Alejandro. – Nie uważasz, że gdyby się tam skryli, to don Esteban raczej wziąłby vaqueros i spróbował ich pojmać niż ściągał do siebie Zorro?

– Nie umiem wymyślić innego powodu, dla którego ktoś się może interesować tą hacjendą, ojcze. Jeśli nawet Delgado nie wiedział o tych podziemiach dwa miesiące temu, jak tu się zjawił, musiał się o nich dowiedzieć. Jest o tym dosyć wzmianek w archiwach Los Angeles. Winnice Oliveiry, pamiętasz?

– Pamiętam… Myślisz, że to z tego powodu?

– Możliwe. Jeśli nie pojadę na spotkanie, nie dowiem się.

– A jeśli to pułapka? – zapytał don Alejandro.

– Będę uważał. – Diego uśmiechnął się beztrosko, ale zaraz spoważniał. – Spodziewam się tam pułapki. Jeśli Delgado chce bezpiecznie ukryć swoich ludzi w ruinach hacjendy, musiał zastraszyć don Estebana. Inaczej ten postąpiłby tak, jak mówisz, ojcze. Oliveira nie jest człowiekiem, którego łatwo przestraszyć, ale ma swój słaby punkt. Rodzinę. Choćby dlatego muszę mu pomóc. I jest jeszcze coś… Nadal nie mamy dowodów przeciwko Delgado.

– Jak to, nie mamy?

– Wiemy tylko to, że widziałaś go z kluczem do aresztu w dłoni, Vi. To nie może być dowód. Ale jeśli go zdołam przyłapać… Wtedy już Diego de la Vega i sierżant Mendoza, a nie Zorro, mogliby przeszukać rzeczy señora Cristobala.

– I wtedy nie będziemy musieli czekać na kogoś od gubernatora.

– Tak. Wtedy pozbędziemy się Delgado. Raz na zawsze.

Victoria westchnęła.

– Więc jutro?

– Tak, jutro.

Jutro miał być piątkowy wieczór. Już jutro Zorro miał pojechać do hacjendy don Estebana Oliveiry i dowiedzieć się od niego, co nowego uknuł Cristobal Delgado. Jutro mieli ostatecznie uwolnić Los Angeles od zagrożenia.

CDN.