Serce nie sługa. Część druga – Rozdział 3. Jedna i pół maski mniej
Ozdobione roślinami doniczkowymi patio Torresów zdawało się drgać w gorącym powietrzu. Rozpoczęła się pora sjesty. Emiliana przełknęła chciwie łyk lemoniady,
Autor: Iga
Walt Disney Zorro 1957-1959
postacie: Emiliana de la Vega, Enrique Monastario, Alejandro de la Vega, Diego de la Vega, sierżant Garcia
rozdziały: 13 (zakończona część pierwsza z przewidywanych trzech)
status: w trakcie pisania
rating: T
streszczenie: Kapitan Monastario przybywa do Los Angeles, by objąć stanowisko komendanta. Już pierwszego dnia jego uwagę zwraca Emiliana de la Vega, młodsza siostra Diego. Piękna, bogata i niepokorna senorita wydaje się być idealną kandydatką na żonę dla zachłannego komendanta. I chociaż Monastario powtarza sobie, że to tylko dobry interes, gdzieś pomiędzy sekretnymi lekcjami fechtunku i poszukiwaniem indiańskich skarbów zaczyna mu na Emilianie zależeć. Zakochanej dziewczynie natomiast coraz trudniej przychodzi przymykanie oczu na kolejne intrygi i przekręty przystojnego oficera.
Ozdobione roślinami doniczkowymi patio Torresów zdawało się drgać w gorącym powietrzu. Rozpoczęła się pora sjesty. Emiliana przełknęła chciwie łyk lemoniady,
Gałęzie uginały się pod ciężarem dojrzałych pomarańczy. Emiliana de la Vega przechadzała się pośród drzew, jak gdyby na kogoś czekała.
13. Alejandro de la Vega przechadzał się po salonie Nacho Torresa ze zmarszczonymi brwiami i zaciętą miną. – To skandal,
Rok 1817, Los Angeles Szesnastoletnia Emiliana de la Vega siedziała na komodzie, stukając butami o rzeźbione drzwiczki. Diego zerknął nad
12. Rok 1814, Madryt Młody Tomás Piña wiedział, że przesiadywanie do późna w kancelarii starego Aguilara nie było dobrym pomysłem,
11. Gdy Emiliana i don Alejandro wrócili z pueblo, przed hacjendą stały trzy konie. – Pepito, kto przyjechał? – zagadnął
10. Clara Cabrera obudziła się o świcie. Od kiedy groźba utraty domu zawisła nad jej rodziną, señora źle sypiała. Trzeci
6. Señorita leżała na kapitanie. Żadne z nich nie potrafiło wytłumaczyć, jak do tego doszło. Monastario postanowił poćwiczyć z nią
9. Z ciemnej czeluści ukrytego za ścianą wnętrza ciągnęło chłodem. Płomyki świec trzymanych przez señoritę i komendanta zadrżały. Eberardo Ortiz
5. Monastario wszedł do salonu i rzucił kapelusz oraz rękawiczki na stojące przy drzwiach krzesło. Skłonił się de La Vedze,
8. Monastario badał kamienną ścianę kawałek po kawałku. Emiliana uderzyła pięścią mniej więcej pośrodku, pod niewyraźnym napisem Mt 6, 21.
4. Don Gaspar przywiązał konia do palika, zsunął kapelusz na plecy i odruchowo poprawił włosy. Rozejrzał się czujnie dookoła, ale
7. Emiliana wpatrywała się w wyblakłe, trudne do odczytania litery już blisko pół godziny i dochodziła do wniosku, że wypada
3. Klingi dźwięczały w ciszy poranka. – Wyprostuj rękę, señorita! O tak, dobrze! A teraz atakuj. Śmiało, nie bój się
1. Podróż przez dzikie, skaliste pustkowia Kalifornii dłużyła się niemiłosiernie. Kapitan Monastario usiłował czytać bardzo pouczający traktat o sprawowaniu władzy,
2. Emiliana zdążyła się umyć i przebrać, zanim jej ojciec wrócił z pueblo. Splatała właśnie wilgotne włosy w warkocz, gdy